ادریس راموز: ” اگر ما بخواهیم درباره رسانه محلی صحبت کنیم، درواقع نوعی جبر است. ناگزیر هستیم به سمت رسانه های محلی با توجه به اقتضا های جهانی و تحولاتی که در عرصه رسانه و توسعه شبکه های اجتماعی حرکت کنیم. جای تبریک است که خراسان و شهر مشهد به دلیل وجود عقلانیت فکری همواره در این حرکت پیش رو بوده است. کمتر شدن اقبال مردم نسبت به رسانه های عمومی و محوریت قرار گرفتن رسانه های محلی دلایل مختلفی دارد. اما یکی از دلایل مهم است ابن است که انسان ها، تاریخ، هویت، جغرافیا، زمان و مکان مهم شده اند. به همین دلیل در تحولات اجتماعی و رسانه ای می بینیم نقش رسانه های محلی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است”
وی در ادامه افزود: “دلایل اجتماعی، تاریخی و فرهنگی زیادی را می توانیم بشماریم که چرا رسانه های محلی اهمیت پیدا کرده اند و اینکه موضع و سیاست حاکمیت و دولت در حمایت از رسانه های محلی چه باید باشد، خیلی محل بحث است. اما می خواهم یک گزاره اجتماعی و یک گزاره سیاسی بگویم. گزاره اجتماعی این است که به هر حال با تکثر فرهنگی که در جامعه ایران و جهانی وجود دارد، تکثر مدیوم ها از ارزش و اهمیت بالایی برخوردارند. اگر ما بخواهیم این مهم را در نظر نگیریم و انکار کنیم، معمولا دچار یک رویکرد تک صدایی در عرصه رسانه می شویم. این تک صدایی خود عامل فروپاشی یا کاهش سرمایه های اجتماعی است. چون به نسبت تکثر و تنوع فرهنگی، تولید رسانه ای نداریم. به همین دلیل اقبال مردم به سمت رسانه های محلی و شبکه های اجتماعی حرکت می‌کنند. شبکه های اجتماعی یک مدیوم است، رسانه های محلی مفهومی فراتر از یک مدیوم دارند. صورت دیگر این است، اگر برای حاکمیت اهمیت دارد که بتواند یک روایت کلان از توسعه، پیشرفت، آینده، هویت، ملیت گرایی، وطن دوستی، قهرمانگرایی ایرانی از خود ارائه کند، باید تنوع و تکثر را به رسمیت بشناسد. در نتیجه باید به سمت رسانه های محلی حرکت کند. مسائل و مشکلات سطح محله با سطح دولت به صورت کلان، کاملا متفاوت و متمایز است. شما نمی توانید از یک رسانه عمومی به تمام مسائل خرده فرهنگی در پایین دست ها پاسخ دهید. به همین دلیل دیالوگ میان این دو بسیار اهمیت دارد. از نظر من در آینده ای نزدیک، رسانه های دولتی یا به عبارتی تک صدایی ها به سمت چند صدایی حرکت خواهند کرد.”
